İçimdeki Müzik, okurken beni Melodi’nin yanındaymışım gibi hissettirdi. Anlatmak istediği duyguları yazar çok iyi hissetirmiş okuyucuya. Melody ile kendimi çok bağdaştırdım, biz birlikteydik kitap boyunca, insanlar onu küçümserken, arkadaş olarak yanına almak istemedikleri zamanda… Ne kadar acı ama gerçek bu.
Kitabın konusuna gelecek olursak; Melody’nin insanın temel gereksinimi olan yürümek , konuşmak, yemek gibi ihtiyaçlarını karşılayamayan bir birey. Melody’nin ailesi bilinçli şekilde hareket etmekte ve ona sonsuz bir güvenle, sevgiyle yaklaşmaları çok hoşuma gitti. Asla ikinci bir planda olmadı, olması gerektiği yerdeydi. Bayan Vi, Melody’le birlikte etkinlikleri yapması, yaratıcı ve destekleyici olmasını da çok sevdim. Gerçekten örnek alınması gereken bir karakterdi. Öğretmenler konusunda çok güzel değinmeleri vardı, her öğretmen her öğrenciye aynı şekilde eğitim vermemesi gerektiğini de gösterdi bize. İnsanız, algılama ve öğrenme tarzlarımız çok farklı.
Melody’nin ilk başlarda özel gereksinimi olan öğrenciler sınıfına koyulup önemsenmemesi yaşanması güç bir olay değil maalesef. Melody’nin her zaman savaşması ve bu yanlışları insanlara göstermesini çok sevdim. Ama ne kadar savaşırsa savaşsın o da bir insan. Sürekli zorbalığa uğramak hiç kolay değil, vazgeçeceği anda ailesinin ve arkadaşlarının onu desteklemesine de değinmek istiyorum.
Yazıyı yazarken bile insanların tepkilerini, bakışlarını hissedebildim üzerimde. Ne kadar kolay değil mi bizden farklı olana (?) eğrelti bakışlarla bakması, karşısındakinin de bir insan olduğunu hatta ve hatta duyguları olduğunu unutması.. Söylenecek çok sözler var tabii ki ama bu konunun en başında bilinçsizlik geliyor bence.
“Farklılık nedir? Nasıl olur?” diye hiç düşündünüz mü? Bence farklılık fiziksel olmaz; duygusal olur, bakış açısı olarak olur, bir sürü oluru var ama bunların arasında kesinlikle bir hastalık olamaz. Bu istenilen bir durum değil. Bu öğretiyi çocuklarımıza, insanlarımıza aşılamalıyız. Bizim bir bakışımızın insanları ne kadar üzebileceğine, kırabileceğini empati yapabilmemiz için.
Göz önüne almamız gereken çok fazla öğretiler vardı bence bu kitapta. Öncelik olarak Melody’nin yaşadığı sıkıntıları anlatmanın yanında güçlü bir karakter olmanın hiçbir fiziki koşula bağlı olmadığını da gösteriyor bize ve bunun yanında zaten sıkıntı çeken bir bireyi anlamak, empati kurmak, yardımcı olmamız gerektiğini onu dışlamamız gerektiğini gösteriyor. Şöyle bir hususa da değinmek istiyorum, hiçbirimizin başına gelmeyeceğinin garantisi yok.
Yaş fark etmeksizin bu kitabı herkesin okuması gerektiğini düşünüyorum. Evrensel bir mesaj içeren kitaplar arasında. Yazarın kalemi sizi alır götürür Melody’nin dünyasına. İnsanların en ufak hareketiyle neler yaşattığına tanık olur, kitabın sonunda da kendimizi sorgularken buluruz kendimizi.
Alıntılar:
“Vücudunun nasıl göründüğü ile beyninin nasıl çalıştığı arasında bir bağlantı yoktur!”
“Sadece bir kez olsun kardeşime sarılabilmek ve babama onu sevdiğimi söyleyebilmek isterdim. Bir makine üzerinden değil, gerçek kelimelerle.”
“Sanki hayatımın arka planında durmaksızın devam eden bir müzikal vardı. Neredeyse renkleri duyuyor ve müzikle birlikte imgelerin kokusunu alıyordum”
“Bazen kafamda bir ‘sil’ tuşu olsun istiyorum.”
“Kapısı ve anahtarı olmayan bir kafeste yaşıyor gibiyim. Ve kimseye beni buradan nasıl çıkaracağını anlatamıyorum.”
Zeynep'in Kitapları 